Oczekiwanie

Dla niektórych ciąża to sama słodycz, dla innych istny koszmar. Jak jest ze mną? Odczuwam ją raczej jako mieszankę emocji,myśli i zmian. Na pewno nie mogę narzekać na samopoczucie. Jak do tej pory, a 3 lipca stuknął 7 miesiąc, czuję się wyśmienicie. Energia dopisuje, tylko brzuch rośnie :) Więcej niepewności jest w sferze myśli. Moje lęki mają również odzwierciedlenie w snach. Dziwnych, zaskakujących, istne science fiction! Chyba powoli zaczynam się stresować. W głowie huczy od pytań: Czy wszystko mam przygotowane? Czy o niczym nie zapomnę? A przede wszystkim, czy mój synek ma się dobrze? Zasypiam i budzę się z tymi samymi myślami i wątpliwościami. Co prawda jestem spokojna i staram się nie denerwować. Jednak pewien stopień niepokoju, wynikający z nowego, jest cały czas na stałym poziomie. No a poza tym jest już sama słodycz! Uśmiech po każdym kopnięciu. Radość na widok wielkiego brzucha, który codziennie podglądam w lustrze. I wzruszenie gdy tata wita się ze swoim synem, czule całując mnie w brzuch. Ach te wzloty i upadki. Pewnie każda mama powie - to normalne. Zapewne normalne, ale dla mnie całkowicie nowe i wyjątkowe!