To nie maskotka!

Do wszystkich, którzy albo nie rozumieją albo udają, że nie rozumieją. Moja dziecko to nie maskotka. Jest kochany, cudowny i wyrozumiały, ale jego cierpliwość ma swoje granice. Jest małym człowiekiem. Żyje na tym świecie zaledwie 5 miesięcy i ma ograniczoną przyswajalność bodźców. Mój syn jest delikatny i wrażliwy. Zatem nie lubi przekładania z rąk do rąk co pięć minut, krzyku, zaczepiania podczas karmienia. Usilnych prób: "Do mnie się na pewno uśmiechnie" i robienia tych wszystkich dziwnych min, łapania za rączki, nóżki i brzuszek czy ciągłego gugania. Jak mu jest źle to się nie uśmiechnie i koniec. Jak ma dość wszystkich dookoła to chce bym go zabrała tam gdzie jest cicho i spokojnie, a nie wystawiała go na starcie z kolejnymi bodźcami. To chyba łatwe do przyswojenia, prawda? Ja matka mojego dziecka proszę tylko o uszanowanie woli małej istoty, która sama nie powie, że trochę za dużo się dzieje i nie pójdzie tam gdzie chce być. Zatem póki co moim obowiązkiem jest chronić go przed tym czego nie lubi. Więc wybaczcie mój ton, ale Wit i jego samopoczucie jest dla mnie najważniejsze...